Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i cofanie żuchwy, ruchy boczne oraz nowe będące połączeniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i początkowi w okolicę szczytów guzków stawowych. W fazie początkowej stanowi on zintegrowany z biegiem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w którymkolwiek ze stawów rozgrywają się odmienne ruchy. Dzieli się stronę pracującą i stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po stronie pracującej, więc tej, w jaką orientuje się żuchwa, głowy żuchwy wykonują obrót w istoty pionowej, wspólny z zakresem ruchu żuchwy. Gdy się uważa, w sporcie tym liczy udział krążek stawowy, a to podejmuje się on na obydwóch piętrach stawu. Po stronie balansującej głowa żuchwy przedstawia się z dolu żuchwy w kierunku guzka stawowego, wykonując równocześnie zakup i styl ku dołowi i przodowi.
Przy każdych ruchach żuchwy ogromną rolę odgrywa krążek stawowy i rząd jego ruchomości, co połączone jest z budową krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, jakie ponoszą w działalności stawów, są w znaczącej sile związane z nieprawidłową siecią i miejscami krążka stawowego.
Reasumując, należy sprawdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych stanowią połączenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i utrwalenie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy zawiera niezwykłe stanowisko w protetycznym leczeniu pacjentów. W sukcesach dysfunkcji układu stomatognatycznego, kiedy należy ustalać zwarcie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i połączone spośród obecnym liczone usytuowanie innych elementów stawów skroniowo-żuchwowych ma poważny nacisk na pozyskanie pozytywnych wyników leczenia. Potrzebne są w takich formach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w kontakcie do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w sądu do szczęki - również w czasie spoczynku, jak i czynności - ma podstawowe stanowienie w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w wypadkach braków częściowych i całą ich naprawę w błędach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w kontaktu do szczęki podejmuje się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na pierwsze i pośrednie. Do ważnych zaliczył loty do dołu, do przodu, do tylu natomiast na brzegi. Połączenie dwóch bądź dużo ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z możliwego punktu widzenia istotny jest podział trendów na przenoszące się w terminie kontaktów powierzchni zębów górnych z minimalnymi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których powstają kontakty zębów przeciwstawnych, nazywane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą realizować się w daniu żuchwy zwanym centralnym, jak jej środek znajduje się w formie strzałkowej lub w miejscach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Poleca się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W miejscu centralnego zwarcia cechuje się jeszcze trzy dodatkowe pozycje żuchwy, doprzednią i boczne - prostą i wewnętrzną.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako istotne przyznaje się położenie spoczynkowe, w jakim żuchwa uważa się przez najdłuższy okres również z jakiego realizują się jej style. Jest to danie, które używa żuchwa bez udziału naszej świadomości. W położeniu spoczynkowym żuchwa jest trochę przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi występuje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej zalicza się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Przejdź do artykułu Waha się ona w skalach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), przeciętna wielkość zawiera się w zasięgu 2-4 mm. Uznaje się, że w położeniu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół własnej podstaw w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące wybierają się to w stanie równowagi, zaś w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne połączone są z ich elastycznością. Elastyczność mięśni mających bezpośrednie przyczepy na żuchwie wchodzi na jej miejsce. Istnieje w ten rodzaj stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych również do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) przeprowadzone na świeżych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych stanowi w okresie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie zachodzi w stref Dondersa, która ma obszar w jamie ustnej mały od początku zamkniętymi wargami, i od tyłu kontaktem języka z podniebieniem gładkim także tworzy prestiż na utrzymywanie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w ścianach 5-9,7 mm Hg natomiast jest najpełniejsze bezpośrednio po połykaniu, jak może wykonywać wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, pracując na przestrzeń podniebienia, wytworzy siłę wartości około 300 g, która lokuje się wystarczająca do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły witalne. Dostaje się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Kluczowym elementem, który wpływa napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony powstające z jądra ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za dobrą regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze centrów obwodowych i ważnych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który jest przekazany do neuronu ruchowego. Reakcja ta ma nazwę odruchu rozciągania. Wydarzenie to pociąga za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na możliwości łuku odruchowego wysyłają powody do neuronu ruchowego w jądrze nerwu V. Powody te wracają następnie do mięśnia skroniowego, dając jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy istnieje w śnie. Analogiczny cykl jest w mięśniach opuszczających żuchwę.
W skórze śluzowej przyznaje się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U ludzi korzystających protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej rozwijane i dużo przychodzą na położenie żuchwy.